Het Italiaanse HarpBeat Trio heeft een bijzondere bezetting zoals de naam al aangeeft. Het bestaat namelijk uit Ottavia Rinaldi op harp en zij is vocaal te horen, Carlo Bavetta op contrabas en Andrea Varolo op drums. Een nouveauté in de jazz is de harp alleszins niet, bekende harpisten zijn Brandee Younger, Dorothy Ashby en Alice Coltrane en in Nederland natuurlijk Remy van Kesteren.

Helaas is de hoestekst zoals gebruikelijk bij Alfa Music alleen in het Italiaans zodat ik het hoe en waarom de luisteraar schuldig moet blijven. Wel kon ik ontcijferen dat het trio is geïnspireerd door de muziek van het trio van de legendarische pianist Bill Evans. Het album begint met Krónos a meta, de intro bestaat uit vette basnoten waarna de typische harptonen invallen. De duetten tussen contrabas en harp klinken bijzonder gaaf zoals ook is te horen in “Il nascondino degli addii” waar Ottavia zachtjes mee neuriet met de harp akkoorden. “Sin T.” heeft een fijne melodie waarop je heerlijk kunt meedeinen. Het minst geslaagd is een nummer uit het American Songbook uit 1944 “Like someone in love” van Jimmy Van Heusen, gezongen door Ottavia waarbij vooral duidelijk wordt dat Engels niet haar taal is.

Ze maakt dat weer goed in het dromerige “Ariadne” met fraai basspel van Carlo en bijzonder fijn besnaard harpspel van Ottavia, een lust voor het oor. “Il valzer delle anime” oftewel de wals der zielen is een van de aantrekkelijkste stukken op dit album met het virtuoze harpspel van Ottavia. Overigens bewijst zij dat ze zeker wel over de nodige vocale capaciteiten heeft in het Italiaans gezongen “Ciatu” dat het album afsluit. Dat de harp wel degelijk een plaats verdient als jazz instrument is hier weer eens overduidelijk aangetoond, overigens had ik dat al eerder meegemaakt tijdens een concert van Remy van Kesteren die zich toen net bevond in de omschakeling van klassiek naar vrijere muziekvormen, dat was top !

Jan van Leersum.